بیماری پارکینسون و راه‌های درمان آن را بشناسید

علل و راه‌های درمان پارکینسون

بیماری پارکینسون یا فلج لرزان یک بیماری نورولوژیک است که متأسفانه ابتلا به این بیماری در سال‌های اخیر رو به افزایش است. پارکینسون یک بیماری غیر ارثی محسوب می‌شود و عواملی نظیر افزایش سن و استرس و اضطراب در بروز آن دخیل هستند. در این مقاله قصد داریم شما را با این بیماری و بهترین راه‌های درمان آن آشنا کنیم، پس با ما همراه باشید.

 

بعد از آلزایمر، پارکینسون شایع ترین بیماری مخرب اعصاب به حساب می آید. پارکینسون به تخریب نورون‌های سلول‌های عصبی، لرزش در عضلات و اختلال سیستم عصبی مرکزی اشاره دارد. پارکینسون جزو بیماریهای مغز و اعصاب است که بعد از سن ۶۰ سالگی از میان هر ۱۰۰ نفر که بالای ۶۰ سال سن دارند یک نفر به پارکینسون مبتلا می شود. این بیماری گاهی در افراد جوانتر هم دیده می شود که ۵ تا ۱۰ درصد بیماران را تشکیل می دهد. در این بیماری در مغز دوپامین وجود ندارد و فعالیت شیمیایی سلول‌های مغز به‌تدریج کاهش می‌یابد و باعث کاهش اشتها، افسردگی، ریزش آب دهان، بی‌قراری، نداشتن تعادل، ضعف عضلات، حرکت آهسته ماهیچه‌ها و به‌تدریج مشکل در قوه ادراک نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

علت بیماری پارکینسون به‌درستی شناخته نشده است و در مورد آن تئوری‌های زیادی وجود دارد. آنچه مشخص است این است که پارکینسون بر اثر از بین رفتن سلول‌های ترشح‌کننده ماده‌ای به نام دوپامین (یک انتقال‌دهنده عصبی) رخ می‌دهد. افزایش نسبت استیل کولین به دوپامین در عقده‌های قاعده‌ای مغز موجب تعدادی از علائم سطح اول بیماری مانند اختلالات حرکتی، تکان خوردن، کندی حرکت دست و پاها و در سطح دوم، بروز علائمی از جمله مشکلات شناختی و رفتاری می‌شود.

 

تاکنون از پیش ساز دوپامین یعنی ال-دوپا (L-DOPA) که در مغز به دوپامین تبدیل می‌شود و آگونیست های دوپامین برای سطح اول این بیماری استفاده می‌شود. درواقع همان ماده شیمیایی که در ماده خاکستری مغز این بیماران تولید نمی‌شود و مؤثرترین دارو برای درمان علائم حرکتی بیماری پارکینسون است. بااین‌وجود این داروها، برای درمان سطح دوم بیماری پارکینسون غیر مؤثر هستند و باعث عوارضی شدیدتر مثل لرزش مکرر، ناتوانی، بی‌اختیاری و مسمومیت ناشی از مصرف دارو می‌شوند.

داروهای مهارکننده منو آمین اکسیداز (MAOI) نیز در مواردی برای درمان پارکینسون تجویز می‌گردند. این داروها آنزیمی که انتقال‌دهنده‌های عصبی را تخریب می‌کند، کنترل می‌کنند که باعث بالا رفتن سطح سروتونین، اپی نفرین، دوپامین و منو آمین‌های دیگر در مغز می‌شوند. به‌طورکلی داروهای موجود برای درمان این بیماری محدود است.

در مطالعات مختلف، خواص برخی از گیاهان دارویی در محافظت از نورون‌ها و درمان بیماری پارکینسون بارها مورد تائید قرار گرفته است. به‌عنوان‌مثال زیتون و اجزای آن خاصیت محافظتی از نورون‌ها را دارا هستند. گیاه گل راعی و گیاه جینکوبیلوبا و شبدر قرمز، دانه سویا، کرفس، نعناع، رزماری، بابونه، زیره، گلپر، آویشن، چای سبز و سفید، گزنه، قره قاط، جینسینگ، خار مریم، فلفل و کندر نیز همین خاصیت را دارند.

ماده‌های مؤثره موجود در این گیاهان عبارتند از:

- پلی فنول در چای سبز و سفید

- فلاونوئیدها و ملاتونین شبدر قرمز

- جنیستئین در دانه سویا

- سیلیمارین در خار مریم

- استاگزانتین در بابونه و گلپر

این ترکیبات طبیعی و گیاهان دارویی از فعال شدن میکروگلیا ها جلوگیری می‌کنند که درنتیجه آن‌ها التهاب و انحطاط نورون‌های عصبی کاهش یافته و علائم بیماری تا حد زیادی کاهش می‌یابند. شما می‌توانید از عصاره یا دمنوش این گیاهان برای درمان پارکینسون استفاده کنید.

میکروگلیا (Microglia) یاخته‌هایی کوچک و غیرعصبی و میان‌بافتی با منشأ میان‌پوستی هستند که بخشی از ساختار حمایتی دستگاه عصبی مرکزی را تشکیل می‌دهد.

میکروگلیا ۵ تا ۲۰ درصد کل جمعیت سلول‌های گلیایی را تشکیل می‌دهند. این سلولها اولین جمعیت از سلولهای دستگاه عصبی مرکزی می‌باشند که در مقابل آسیب‌ها، عفونت‌ها و واکنش‌های التهابی مغزی نظیر بیماری آلزایمر، پارکینسون ، مالتیپل اسکلروزیز (ام اس)، آنسفالوپاتی و بیماری‌های پریونی پاسخگو می‌باشند.

ویتامین C یک آنتی اکسیدان است و پیشرفت بیماری پارکینسون را کند می‌کند. ویتامین E نیز به عنوان یک آنتی اکسیدان، رادیکال‌های آزاد را از بین می‌برد و از سلول‌های مغز محافظت می‌کند. ویتامین‌های گروه B نقش مهمی در فعالیت آنزیم‌های مغز دارند؛ ویتامین B5 به انتقال سریع پیام‌های عصبی بین سلول‌های مغز کمک می‌کند. همچنین گردش خون مغز را بهبود می‌بخشد. تولید دوپامین در مغز بستگی به ویتامین B6 نیز دارد.

اسید آمینه تیروزین برای تنظیم و بهبود حالت‌ها و رفتار بیماران پارکینسونی مفید است. اسید آمینه فنیل آلانین علائم بیماری را کاهش می‌دهد و در بهبود افسردگی مؤثر است. اسید آمینه گلوتامین نیز برای انتقال بهتر تحریک‌های عصبی در این بیماران مفید است.

کلسیم همراه با منیزیم نیز برای انتقال تحریک‌های عصبی در این بیماران مورد نیاز می‌باشند. سلنیوم نیز یک  آنتی اکسیدان است و مصرف آن به بیماران مبتلا به پارکینسون توصیه می‌گردد.

 

بهتر است افراد مبتلا به بیماری پارکینسون از مواد غذایی خام نظیر دانه‌ها و مغزها بیشتر استفاده کنند. بادام، ماهی، گردو، کدو تنبل، کنجد، لوبیا، نخود و عدس را حتماً در رژیم غذایی بیماران پارکینسونی بگنجانید. از نظر طب سنتی می‌بایست پروتئین‌های گوشتی را در غذای این بیماران به حداقل برسانید و پروتئین‌های گیاهی مثل جو، سویا و حبوبات را جایگزین آن‌ها کنید. بهترین زمان برای مصرف این پروتئین‌های جایگزین، بعدازظهرها می‌باشد.

نکته مهم: مصرف میوه‌های قرمزرنگ نظیر توت‌فرنگی، تمشک، شاه‌توت، ذغال اخته و انار شیرین و دیگر مواد طبیعی از ابتلا به پارکینسون جلوگیری می‌کند.

 

داشتن فعالیت جسمانی و تمرینات متوسط روزانه یا حداقل هفته‌ای دو بار به عملکرد طبیعی عضلات کمک و از تحلیل توان آن‌ها جلوگیری می‌کند. حرکت‌های کششی باعث پمپاژ و عملکرد بهتر مغز می‌شود. قدم زدن، آهسته دویدن و شنا کردن بسیار مفید هستند و بهترین آب و هوا برای ورزش کردن این بیماران، هوای گرم و مرطوب است.

 

محققان پژوهشگاه ملی توانسته‌اند با بهره‌گیری از گیاه کندر، سلول‌های بنیادی موش را تبدیل به سلول‌های عصبی کنند و درنهایت سلول‌های ترشح‌کننده دوپامین را که در بیماران پارکینسونی تخریب شده است، از نو بسازند. آن‌ها مراحل آزمایشگاهی را با موفقیت به پایان برده و معتقدند که می‌توان به درمان کامل این بیماری دست یافت. آن‌ها سلول درمانی را به عنوان بهترین راه درمان بیماری پارکینسون عنوان کرده‌اند.